Το μεγάλο Ταγκό της αποτυχίας...

Ο Δημήτρης ήταν εργάτης. Σιδεράς. Δούλευε σε μια μικρή επιχείρηση μαζί με το αφεντικό του και τρεις άλλους συνάδελφους. Δεν του άρεσε να σκέφτεται τον εαυτό του ως «εργατική τάξη» παρόλο που η γυναίκα του, η Ελένη, η οποία ήταν στην Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ, έλεγε ότι πλέον όλοι οι εργαζόμενοι είναι εργατική τάξη. Πλην των διανοουμένων. Όχι, ο ίδιος είχε σπουδάσει μηχανικός μηχανημάτων και θεωρούσε τον εαυτό του διανοούμενο. Εδώ που τα λέμε, τελείωσε το Πανεπιστήμιο με το ζόρι, το μεγάλο του όνειρο ήταν να σπουδάσει μηχανικός αεροπλάνων, αλλά δεν του έφταναν τα μόρια.
Και τώρα ήταν άνεργος. Προχθές τον απέλυσε το αφεντικό του, του είπε ότι είναι ο πιο μικρός στην επιχείρηση και θα βρει πιο εύκολα δουλειά. Ως σιδεράς δούλευε στα μαύρα, παρόλο που αυτό απαγορευόταν. Έμεινε χωρίς επιδόματα, χωρίς αποζημίωση. Ευτυχώς η γυναίκα του ήταν εξασφαλισμένη. Κουτσά-στραβά θα τα έβγαζαν πέρα. Ο αδερφός του θα του έστελνε λαχανικά από την Αυλίδα, τον είχαν απολύσει πριν από ένα χρόνο και είχε μετακομίσει στο πατρικό τους για να αφιερωθεί στην αγροτική ζωή. Ήταν πολλοί γνωστοί του στα χωριά.
Πέρασαν μερικές μέρες και ο Δημήτρης άρχισε να ενθουσιάζεται όλο και πιο πολύ. Τώρα θα μπορούσε να αφιερώσει την ζωή του στην τέχνη. Με τον τελευταίο μισθό πήρε πηλό, καμβά, λαδομπογιές και ένα κατακαινούργιο βιολί. Πάντα του άρεσε η Βανέσα Μέι.
Το βράδυ άνοιξε το δημοτικό κανάλι και έτσι όπως έπλεε σε κύματα ενθουσιασμού, άκουσε μια φανταστική είδηση. Το υπουργείο Δία Βίου Μάθησης προκήρυξε διαγωνισμό για το καλύτερο άγαλμα, πίνακα ή ταινία. Το πρώτο βραβείο ήταν η επαγγελματική υποστήριξη χωρίς όρια σε οποιονδήποτε τομέα. Ήταν την περίοδο που στην κυβέρνηση βρισκόταν η ΑΚΟΑ, η «Ανανεωτική Κομμουνιστική Οικολογική Αριστερά» του παλαιού Σύριζα με τον καινούργιο ΣΥΝ – Κόκκινο, τη Δημοκρατική Ανανέωση Ελλάδας, την Ανταρσύα και τους Πράσινους οικολόγους. Η Ευρωπαϊκή Ένωση μόλις κατέρρευσε από μέσα της σαν χάρτινος πύργος.
Την άλλη κιόλας ημέρα βάλθηκε να πλάσει με τον πηλό ένα μεγάλο Πήγασο. Δούλευε μόνο όταν οι άλλοι έλειπαν. Ήθελε, δεν ήξερε γιατί, να το κρατήσει μυστικό. Σε τρεις βδομάδες και με πολλές αρχικές αποτυχίες ήταν έτοιμος. Άφησε τον Πήγασο στο παράθυρο να στεγνώσει. Αλλά σε λίγες μέρες του έπεσαν τα φτερά. Και μετά διαλύθηκε ολόκληρος.
Ο Δημήτρης ήταν συντετριμμένος. Ο δεκάχρονος γιος της γυναίκας του, ο Γιώργος, που τον είχε από το πρώτο γάμο της, είπε ότι έπρεπε να φτιάξει τον Πήγασο από ένα κομμάτι πηλό και όχι να τον συγκολλήσει. Έτσι όλοι έμαθαν το μυστικό. Η Ελένη ήταν μουτρωμένη αλλά τελικά το ξεπέρασε. Η ίδια παράλληλα με τη δουλειά της σπούδασε Παιδαγωγικά στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο. Τώρα με την καινούργια κυβέρνηση μπήκαν στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο εκτός από την Πληροφορική και η Φιλοσοφία και τα Αρχαία όπως και τα Παιδαγωγικά, όλα όσα δεν ήταν πριν. Η ίδια είχε πολλές φιλοδοξίες. Η αλήθεια είναι ότι έβλεπε τον εαυτό της ως βουλευτής και μετά… ως υπουργό Παιδείας!
Ο Δημήτρης άρχισε να ζωγραφίζει. Στην αρχή τον δυσκόλεψαν οι λαδομπογιές, αλλά μετά συνήθισε. Το πρόβλημα ήταν ότι δεν μπόρεσε να ζωγραφίσει από τη φαντασία του τίποτα που θα έμοιαζε με κάτι πραγματικό. Η ημερομηνία λήξης του διαγωνισμού πλησίαζε και αυτός δεν είχε κάνει ακόμα τίποτα που να τον ικανοποιούσε. Ο Γιώργος του ζήτησε τις λαδομπογιές – πήγαινε στο Γυμνάσιο Καινούργιου Ανθρώπου, το πρώτο δοκιμαστικό Γυμνάσιο όπου τα παιδιά μάθαιναν τέχνες. Ο Δημήτρης ήταν χαρούμενος για τον Γιώργο, μα σκεφτόταν ότι η καινούργια κυβέρνηση δεν θα έπρεπε να κάνει μόνο πειραματικά Γυμνάσια αλλά να κάνει τις αλλαγές επαναστατικά, ως τομή, σε όλα τα Γυμνάσια και Λύκεια. Αφού όλοι πλέον ήξεραν ότι το να μαθαίνουν τα παιδιά τέχνες είναι σωστό. Ο Δημήτρης έδωσε στον Γιώργο τις λαδομπογιές. Οι λαδομπογιές είναι ακριβούτσικες και η Ελένη δεν ήθελε να τις πάρει στον Γιώργο. Έλεγε ότι μπορεί να συνεχίσει να ζωγραφίζει με νερομπογιές.
Ο Δημήτρης με τα τελευταία του λεφτά πήρε παρτιτούρες για βιολί, μα ο ήχος που έβγαινε δεν του άρεσε καθόλου. Ήταν πολύ απογοητευμένος. Πήρε και νερομπογιές και ζωγράφισε τα μοναδικά όμορφα αντικείμενα που είχαν στο σπίτι, δύο μάσκες από το ταξίδι του μέλιτος στην Βενετία. Τα κατάφερε! Επιτέλους. Ήταν η τελευταία μέρα του διαγωνισμού. Μα τα χρώματα δεν στέγνωσαν μέχρι το πρωί και έτσι έχασε την προθεσμία.
«Το άλλο τρίμηνο σίγουρα θα τα καταφέρω», είπε με το νου του. Σκεφτόταν τι άλλο μπορεί να κάνει. Και το βρήκε! Θα έκανε ένα τεράστιο άγαλμα από σίδερο, το πιο μεγάλο και έτσι σίγουρα θα κερδίσει το διαγωνισμό! Ήξερε και τι θα ήταν. Ένας άνθρωπος με φτερά. Την άλλη μέρα πήγε στο πρώην αφεντικό του για να τον παρακαλέσει να τον αφήσει να δουλεύει το άγαλμα τις ώρες που δεν δουλεύει το σιδεράδικο. Αλλά το αφεντικό του φοβήθηκε τον ανταγωνισμό και δεν του το επέτρεψε.
Η μόνη λύση ήταν η κάμερα. Δεν καθυστέρησε καθόλου και πήγε στον άνθρωπο που γύρισε το γάμο τους για να τον παρακαλέσει να του δανείσει την κάμερα. Αλλά και εκείνος φοβήθηκε τον ανταγωνισμό και δεν του την έδωσε.
Το βράδυ έκατσε και πάλι, μετά από πολύ καιρό, μπροστά από την τηλεόραση και άνοιξε το δημοτικό κανάλι. Ξαφνικά άκουσε για διαγωνισμό διηγήματος από το περιοδικό «Χρυσή πένα». Και έτσι έκατσε και περιέγραψε όλη του την περιπέτεια με το πώς ήθελε να γίνει καλλιτέχνης. Θα το ονόμαζε «Το μεγάλο ταγκό της αποτυχίας». Το πρώτο βραβείο ήταν ένα λάπτοπ. Άρχισε και πάλι να ονειροπολεί. Θα συνδεόταν χάρη στο Ίντερνετ με άλλους σε όλο τον κόσμο και θα πραγματοποιούσε το μεγαλύτερό του όνειρο. Να κάνει ένα εργαστήρι έρευνας «Προσωπικού πτεροελικοειδή», όπως το φανταζόταν από τα φοιτητικά του χρόνια.
Πούλησε το βιολί και πήρε και άλλους καμβάδες και λαδομπογιές. Πλέον θα ζωγράφιζε μόνο όταν θα είχε έμπνευση και όχι για κάποιο διαγωνισμό. Για να γαληνέψει η ψυχή του.
Έπειτα έπεισε τη γυναίκα του να κάνουν κι άλλο ένα παιδί. Θα του τα μάθαιναν όλα. Στο δημοτικό κανάλι έλεγαν ότι θα γίνουν Ομάδες Εθελοντικής Ανταλλαγής Υπηρεσιών. Συνειδητοποιούσε πόσα πολλά έχει να προσφέρει ο ίδιος. Από μαθήματα μαθηματικών έως φύλαξη παιδιών.
Και μία εσωτερική χαρά διαπέρασε ξαφνικά όλο το είναι του.
Η Ελλάδα θα τα καταφέρει. Και μαζί της όλος ο φτωχός κόσμος…