Ο κόρακας στον κόρακα κάθεται

Τις προάλλες γνώρισα μία θεογκόμενα. Στο μπαρ όπου δουλεύει. Ξανθιά μαλλιά, όμορφα μάτια, φουσκωτά χείλη, στήθος τι να σας λέω. Χορέψαμε λίγο.
Στα νιάτα μου είχα 18 γυναίκες. Είχα χορτάσει Οι περισσότερες ήταν από τη δουλειά και τις αγαπούσα όλες κατά κάποιο τρόπο. Ήταν ωραία.
Τώρα όμως που γέρασα, βρε παιδάκι μου, αν δεν ξέρω ότι υπάρχει κάτι βαθύτερο, αν δεν την φιλήσω στο στόμα, δεν λεει.
Η κουκλάρα λοιπόν που έλεγα μου κόλλησε στο στήθος μου και όρμηξε στο φερμουάρ μου.
Ναι, αλλά εμένα δεν μου σηκώθηκε. Ναι, απλά δεν μου σηκώθηκε.
Πάμε παρακάτω. Φοβάμαι δύο ειδών γυναίκες: τις πολύ έμπειρες και τις αδέξιες.
Ευτυχώς που δεν είμαι γυναίκα.
Και τι να πεις με τις γυναίκες;
Αγαπάνε τη ζωή, ναι αλλά παρακάτω;